Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει...
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ - Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα

Περί ελπίδας...

Άτιτλο 

Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια.
Άρα δεν είναι φήμη, ο ουρανός
υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός

Κική Δημουλά


Αντιβιοτικό


Εγώ στο κελί μου
Την ώρα της εκτέλεσης

Ιδρύω φεγγίτες


Σταύρος Σταυρόπουλος - Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις

Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις

Η μπαλάντα του σπέρματος

Εκείνο το βράδυ
Μετέφερα με επιμέλεια τους νεκρούς
Στο διπλανό δωμάτιο
Τίναξα προσεκτικά τα σεντόνια
Για να βρω το ανταλλακτικό σου
Και αφού έκλεισα καλά
Όλες τις τρύπες που έπρεπε
Με τον Ντε Σαντ υπό μάλης
Παραδόθηκα στην αυπνία της κάβλας σου

Τη στιγμή ακριβώς
Που ένα παράνομο δάκρυ
Εκεί στα απόνερα

Έπαιζε πιάνο στο δέρμα σου



Στις γειτονιές των μηρών σου

Νυχτώνει
Όπως μπορεί
Στις γειτονιές των μηρών σου
Που χορταριάζουν

Κάθε που λείπω
Κάθε που ενηλικιώνεται
Η απουσία μου μέσα τους

Εκεί
Που πάντα βρισκόταν
Τιμωρία η θάλασσα

Νυχτώνει
Αφού δεν μπορεί

Καμιά μέρα

Να αντέξει

Τα τόσα αήττητα
Πυροτεχνήματά σου


Σταύρος Σταυρόπουλος - Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις

Η νύχτα με συμφέρει

Πράγματι η νύχτα με συμφέρει.
Πρώτα-πρώτα ελαττώνει τις φιλοδοξίες· ύστερα
διορθώνει τις σκέψεις· έπειτα
συμμαζώνει τη θλίψη και την κάνει υποφερτότερη
τη σιωπή με σέβας ανατέμνει· 
εξαίρει την όσφρηση μα προπάντων η νύχτα περιζώνει.

Νίκος Καρούζος

Η πιο όμορφη θάλασσα

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο `χω πει ακόμα.


Nâzım Hikmet

Περί αγάπης...

… Αλλ’ αφήστε εκεί να υπάρξουν κενά στην ένωσή σας.
Κι αφήστε τους ανέμους των ουρανών να χορεύουν ανάμεσά σας.
Αγαπάτε ο ένας τον άλλο, αλλά μη φτιάχνετε δεσμά αγάπης:
αφήστε την καλύτερα να γίνει μια κινούμενη θάλασσα ανάμεσα στις ακτές των ψυχών σας.
Γεμίζετε ο ένας του άλλου το κύπελλο, αλλά μην πίνετε από το ίδιο κύπελλο.
Δίνετε ο ένας στον άλλο από το ψωμί σας, αλλά μην τρώτε από το ίδιο καρβέλι.
Τραγουδάτε και χορεύετε μαζί και να χαίρεστε, αλλ’ αφήνετε τον καθένα σας να μένει μόνος,
ακριβώς όπως οι χορδές ενός λαούτου είναι μόνες ενώ ταυτόχρονα παίζουνε στον ίδιο σκοπό.
Δίνετε τις καρδιές σας, μα όχι ο ένας στου άλλου τη φύλαξη.
Γιατί μονάχα το χέρι της ζωής μπορεί να περικλείσει τις καρδιές σας.
Και να στέκεστε μαζί μα όχι πολύ κοντά ο ένας στον άλλο:
Γιατί οι κολώνες του ναού στέκονται σε απόσταση κι η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δε φυτρώνουν το’ να στη σκιά του άλλου.

Kahlil Gibran - Ο Προφήτης

Άτιτλο Ι

Σήμερα...
...Χάνω την αίσθηση του χρόνου...
...Χάνω το έδαφος κάτω απ' τα πόδια μου...
...Χάνω το γέλιο μου...
...Χάνω το φως...
...Χάνω τον εαυτό μου...

Αύριο... 
θα πάρω τη ρεβάνς...

Μαρία Κατσοπούλου 

Ολιγόστιχα

Ι 
Γενέθλια 50
Ως τώρα αναρωτιόσουν πώς θα ζήσεις.
Από τώρα θα απορείς πώς θα πεθάνεις.

ΙΙ
Χρόνια
Πόσα χρόνια ζει ένα πεύκο;
Πόσα μία πέρκα;
Ένα περιστέρι;
Εγώ ξέρω πόσο ζει ο άνθρωπος.
Λίγο.

ΙΙΙ
Έτσι κι αλλιώς
Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.

IV 
ΖΩΗ
Όλο και περισσότερο νιώθω
σαν αυτόν που κέρδισε το λαχείο
και έχασε τον λαχνό.

Νίκος Δήμου - Ολιγόστιχα

Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής

Όποιον και να ρωτήσετε, θα σας πει ότι δεν είμαι και πολύ καλός άνθρωπος. Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Πάντα συμπαθούσα τους παλιάνθρωπους, τους παράνομους και τα ρεμάλια. 

Δεν τα γουστάρω εκείνα τα καλοξυρισμένα αγοράκια, με τη γραβάτα και την καλή δουλειά. 

Μου αρέσουν οι απελπισμένοι άνθρωποι, οι άνθρωποι με τα σπασμένα δόντια, τα σπασμένα μυαλά και τους σπασμένους τρόπους. Αυτοί μ’ ενδιαφέρουν. Είναι γεμάτοι εκπλήξεις και εκρήξεις. 

Όσο για τις γυναίκες, μ’αρέσουν ‘κείνες οι πρόστυχες που μεθάνε και βρίζουν, ‘κείνες οι πρόστυχες με τις πεσμένες κάλτσες και με τα μούτρα τους πασαλειμμένα με μπογιές. 

Για μένα οι έκφυλοι έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τους αγίους. Οι αλήτες με ξεκουράζουν, γιατί και γω αλήτης είμαι. Δε γουστάρω τους νόμους, τη θρησκεία, την ηθική και τους κανόνες. Δε γουστάρω να με φορμάρει η κοινωνία στα μέτρα της. 

Charles Bukowski - Ιστορίες μιας θαμμένης ζωής